Photo σπιτόφιδο – Zamenis situla (Elaphe situla) οικογένεια Καινοφιίδων (colubridae)

Το σπιτόφιδο, είναι ενδημικό φίδι στην Κρήτη και είναι ακίνδυνο καθώς δεν έχει δηλητήριο. Μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 90 εκατοστά. Έχει πολύ όμορφο κόκκινο μοτίβο στο σώμα του και το βρίσκεις σπάνια, αλλά μπορείς να το συναντήσεις ακόμα και στις αυλές των σπιτιών. Τρέφεται με έντομα και μικρά θηλαστικά. Είναι καλοδεχούμενο στο μποστάνι σου ή στην αυλή σου, καθώς ισορροπεί τους πληθυσμούς των ποντικών.  Το σπιτόφιδο, είναι το πιο όμορφο φίδι της Ευρώπης και είναι προστατευόμενο είδος.

ΥΓ. Αν το δείτε μπροστά σας σε κάποια αυλή ή στο μποστάνι μην το ενοχλήσετε. Πέραν του ότι είναι ωφέλιμο, είναι άκακο.

Τα σκόρδα όπως και τα κρεμμύδια βρίσκονται σε καθημερινή βάση στο τραπέζι μας. Αν μάθουμε να τα καλλιεργούμε, θα έχουμε τα σκόρδα της χρονιάς από το δικό μας μποστάνι.

Photo Σκόρδο απο τη Σίτανο, Κρήτη – όμοιο με το σκόρδο απο το Κάτω Χωριό

Τα σκόρδα φυτεύονται στην Κρήτη, Οκτώβριο, για να τα συγκομίσουμε όταν θα αρχίσουν να ξεραίνονται, συνήθως στα μέσα Μάιου. Σε βορειότερες περιοχές της Ελλάδας, φυτεύονται το Σεπτέμβρη και συγκομίζονται ακόμα και τον Ιούλιο

Διαλέγουμε και φυτεύουμε τις μεγαλύτερες σκελίδες και μάλιστα τις εξωτερικές για πιο καλή και ομοιόμορφη συγκομιδή.

Προσέχουμε να μην τα φυτέψουμε ανάποδα. Αν σκεφτεί κανείς λογικά, η μεριά που βγαίνει το φύτρο θα πρέπει να είναι προς τα πάνω και η επίπεδη μεριά που βγαίνουν οι ρίζες, προς τα κάτω.

Μουλιάζουμε τις σκελίδες για μερικές ώρες πριν τη φύτευση για να ξεκινήσουμε την βλάστηση.

Τα φυτεύουμε σε αφράτο χώμα, σχετικά βαθειά. Το λιγότερο σε 5 εκατοστά βάθος. Παλιοί κηπουροί λένε ότι φυτεύουμε τα σκόρδα με τον κανόνα του δαχτύλου. Δηλαδή, σε απόσταση μεταξύ τους, όσο 1 δάχτυλο και σε βάθος όσο 1 δάχτυλο. Για μεγαλύτερες ποικιλίες σκόρδων, φυτεύουμε σε βάθος 10 εκατοστών και σε απόσταση μεταξύ τους 15 εκατοστών. Εμείς πάντως, ας αφήσουμε 10-15 πόντους ανάμεσα στα φυτά, τα βοηθάμε έτσι να γίνουν πιο μεγάλα.

Ποτίζουμε από την στιγμή της φύτευσης για να δώσουμε ώθηση στα σκόρδα, πριν αρχίσουν οι βροχές. Όταν αρχίσουν οι βροχές, μόνη ενασχόληση μας είναι το ξεβοτάνισμα. Εφόσον η γή είναι υγρή, ποτίζουμε ξανά την άνοιξη.

Photo Παλιά σκόρδα απο το Κάτω Χωριό Ιεράπετρας, που δεν φυτρώνουν

Ξεβοτανίζουμε σχολαστικά και απομακρύνουμε όλα τα ζιζάνια που φυτρώνουν μαζί με τα σκόρδα, γιατί τα σκόρδα, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τα ζιζάνια.

Τα φυτεύουμε σε πλούσιο γόνιμο έδαφος. Για να το πετύχουμε αυτό, αναμιγνύουμε στο χώμα compost και χωνεμένη κοπριά. Παραδοσιακά στην Κρήτη, χρησιμοποιούν και στάχτη κατά τη φύτευση

Προς το τέλος της καλλιέργειας, ποτίζουμε συχνά και κρατάμε υγρό το έδαφος. Έτσι καθυστερούμε όσο γίνεται την ξήρανση ώστε να μεγαλώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα σκόρδα μας.

Για να έχουμε τα σκόρδα της χρονιάς και για να σπείρουμε και την επόμενη, θα πρέπει να φυτέψουμε 200 σκόρδα, που μαζί με τις απώλειες της καλλιεργητικής περιόδου και το σπορικό που θα κρατήσουμε θα μας μείνουν και 80 σκόρδα για κατανάλωση. Να υπολογίζουμε ότι αν φυτέψουμε 100 σκελίδες θα πάρουμε 50 σκόρδα, συνυπολογίζοντας και τις απώλειες για διάφορους λόγους. Στην καλύτερη περίπτωση θα πάρουμε 100 σκόρδα, και αυτό θα είναι πολύ καλό.

Στο χωριό Καλαμαύκα της Κρήτης, λένε για τα σκόρδα: Ο Οκτώβρης να μην τα βρει στο σπίτι, και ό Μάης στο χωράφι

Τα σκόρδα θέλουν πολύ χρόνο στο χωράφι. Ίσως και 9 μήνες, σαν τις εγκυμοσύνες των ανθρώπων.

Καλύτερη μέθοδος για αποθήκευση, είναι μια υφασμάτινη σακούλα, μέσα σε ταψάκι πήλινο, το οποίο κρατούμε συνεχώς σκεπασμένο με ένα πιάτο. Έτσι κρατάμε χωριστά και το σπορικό μας στην πιο δροσερή μας αποθήκη , σε μέρος σκιερό.

Σημείωση καλλιέργειας 2019:  Τα σκόρδα, τα φυτέψαμε στις 4 Νοεμβρίου 2019 και τα μαζέψαμε αφού είχαν αρχίσει να ξεραίνονται τα φύλλα τους στα μέσα του Μαΐου. Δηλαδή, 6 μήνες μετά. Από 100 σκελίδες που φυτέψαμε, πήραμε περίπου 40 σκόρδα, όμως είναι η πρώτη επιτυχία που είχαμε ποτέ. Τα σκόρδα είναι από την περιοχή Σίτανος Λασιθίου, παραδοσιακή ποικιλία της Κρήτης, πολύ αρωματικά και από αυτά θα φυτέψουμε του χρόνου 200 σκελίδες

Photo Βρούχος στον αρακά

Στα φασόλια, τα κουκιά και τον αρακά, θα πρέπει να προσέξουμε την προσβολή από τον βρούχο [Acanthoscelides obtectus] Αφού αποξεράνουμε πολύ καλά το σπόρο και είναι έτοιμος για φύλαξη, τον κλείνουμε πολύ καλά σε ένα δοχείο, και τον καταψύχουμε για μερικές μέρες, ώστε να πεθάνει το έντομο. [ πχ. για μια εβδομάδα, όχι μόνον για 1 μέρα].

Σε περιπτώσεις προσβολής, αν δεν πάρουμε μέτρα και απλά κλείσουμε το σπόρο σε ένα βάζο, ο βρούχος μπορεί να εκκολαφθεί και να μήν μείνει ουτε ένας σπόρος χωρίς τρύπες.

Ο βρούχος είναι ένα μικρό σκαθάρι. Κατάγεται  από την κεντρική Αμερική. Μεταφέρθηκε κάποια στιγμή τον 19^ο αιώνα στην Ευρώπη και πλέον έχει εξαπλωθεί παντού. Απειλεί τις καλλιέργειες κυρίως φασολιών κουκιών και αρακά, προκαλώντας, αν δεν πάρουμε μέτρα, μεγάλες ζημιές στο σπόρο.

Photo Μαύρο μικρό καλαμπόκι, για ποπ κόρν. Black pop corn maiz

Αν θέλουμε να κρατήσουμε σπόρο από 3 ποικιλίες καλαμποκιών μέσα σε μία χρονιά, φυτεύουμε το πρώτο που γνωρίζουμε ότι είναι 70 ημερών, στις 1 του Μάρτη, το δεύτερο που είναι 60 ημερών στις 1 Μαΐου, και το τρίτο που είναι 90 ημερών στις 1 Ιουνίου. Έτσι δεν συμπίπτει η παραγωγή γύρης της μιας ποικιλίας με την άλλη και οι ποικιλίες μένουν καθαρές. Την πρώτη χρονιά που καλλιεργούμε μια νέα ποικιλία, φυτεύουμε 100-200 φυτά, και κρατάμε όλο το σπόρο από τα 50-100 καλύτερα καλαμπόκια. Αφού τα αποξηράνουμε θα αναμείξουμε τον σπόρο και έτσι θα έχουμε τα επόμενα 5-6 χρόνια σπόρο, για πολλές σπορές μέσα στο καλοκαίρι και χωρίς να χρειάζεται να κρατάμε νέο σπόρο σε κάθε σοδειά.  Από αυτό τον σπόρο μπορούμε να δώσουμε και σε πολλούς άλλους καλλιεργητές.

Photo Παραδοσιακή ποικιλία δίχρωμο καλαμπόκι -Ελλάδα

Σημείωση για καλαμπόκι: για το καλαμπόκι, το καρότο, το κρεμμύδι κ.α. χρειάζεται να εξασφαλίσουμε γονιδιακή ποικιλομορφία. Απαιτείται μεγάλη γονιδιακή δεξαμενή για να παραμείνουν οι ποικιλίες μας εύρωστες και δυνατές. Αν έχετε πάρει από την γιορτή μας 100 σπόρους από καλαμπόκι, που είναι μία ασφαλής ποσότητα, την πρώτη χρονιά θα πρέπει να σπαρθεί όλο μαζί, και να μην φάμε από την σπορά αυτή έτσι ώστε να κρατήσουμε καλό σπορικό. Αν κρατήσουμε 1-2 καλαμπόκια για σπόρο, η ποικιλία μας θα χάσει από την ανθεκτικότητά της και χρόνο με το χρόνο η ποικιλία μας θα καταρρεύσει.

Μαζεύουμε όλα τα καλαμπόκια όταν είναι ξερά, βγάζουμε τα φύλλα και επιλέγουμε για να αποξηράνουμε εκείνα τα καλαμπόκια που αντιπροσωπεύουν την ποικιλία και είναι γεμάτα. Όταν έχουν αποξηραθεί τελείως, εξάγουμε τον σπόρο και τον ανακατεύουμε. ( το ανακάτεμα πολλών καλαμποκιών είναι απαραίτητο για να κρατήσουμε την ποικιλία μας δυνατή). Από αυτόν τον ανακατεμένο σπόρο, μπορούμε να φυτεύουμε καλαμπόκια όσες φορές θέλουμε κάθε χρόνο για 4-5 χρόνια και να δώσουμε και σπόρο σε 50 ανθρώπους για να σπείρουν.

Photo Νεράγγουρο, αγγούρι Κρήτης με τσιμπίδες – Cucumis sativus

Για να πάρουμε σπόρο απο αγγούρι, πεπόνι ή ξυλάγγουρο, οι καρποί πρέπει να είναι ώριμοι. Ακολουθούμε την διαδικασία της τομάτας, δηλαδή αφού εξάγουμε τους σπόρους από το αγγούρι, αφήνουμε μερικές μέρες τον ζωμό του αγγουριού μαζί με τους σπόρους να γίνει η ζύμωση. Μετά ξεπλένουμε καλά, σκουπίζουμε σε μια πετσέτα και αφήνουμε να στεγνώσουν εντελώς οι σπόροι. Οι σπόροι είναι έτοιμοι για φύλαξη όταν σπάνε αντί να λυγίζουν.

Άλλος τρόπος είναι να καθαρίζουμε το σπόρο όσο μπορούμε. Κατόπιν τον βάζουμε σε νερό και τον αφήνουμε μερικές ώρες. Συνήθως ο γεμάτος και γόνιμος σπόρος μαζεύεται στην επιφάνεια, αλλά αυτό εξαρτάται απο την ποικιλία. Σε κάποιες ποικιλίες ο καλός σπόρος πάει στον πάτο. Επομένως, ελέγχουμε τον σπόρο μας και επιλέγουμε τον καλό.

Photo ξυλάγγουρο έτοιμο για να πάρουμε σπόρο – Cucumis melo

Ποτέ δεν καλλιεργούμε 2 διαφορετικές ποικιλίες του ίδιου είδους στο ίδιο χωράφι. Πρόκειται για μία κακή γεωργική πρακτική γιατί σταυρογονιμοποιούνται και δημιουργούν υβρίδιο. Σωστό είναι να απομονώνουμε τα είδη, εκτός και αν γνωρίζουμε τεχνικές για να απομονώσουμε την ποικιλία με άλλες μεθόδους.

Ξυλάγγουρο (λατινική ονομασία:Cucumis melo), κλωσούδι(λατινική ονομασία:Cucumis melo), πεπόνι (λατινική ονομασία:Cucumis melo) δεν μπαίνουν μαζί γιατί είναι όλα πεπόνια

Το νεράγγουρο (λατινική ονομασία:Cucumis sativus) , δεν σταυρογονιμοποιείται με κολοκύθες, κολοκύθια, πεπόνια ή καρπούζια

Οι σπόροι αυτών των ειδών σε καλές συνθήκες χωρίς υγρασία ζούν έως και 10 χρόνια

Photo Ντομάτα Αμπουρνελάτη Ηρακλείου

Διαλέγουμε τις καλύτερες πρώιμες, τις καλύτερες από την μέση της παραγωγικής περιόδου και τις καλύτερες όψιμες με κόκκινα κορδελάκια. Τις ώριμες τομάτες τις κόβουμε και τις αφήνουμε να υπερωριμάσουν. Τότε τις ανοίγουμε στη μέση και μαζεύουμε την ζελατίνη που περιέχει τους σπόρους.

Βάζουμε το ζωμό αυτό σε ένα ποτήρι ψηλό και στενό, σκεπάζουμε με ένα τούλι για να μην πάνε μυγάκια, βάζοντας και ένα χαρτάκι με το όνομα της ποικιλίας και αφήνουμε να ζυμωθούν για μια εβδομάδα έως 10 μέρες. (Αν έχουμε πολύ λίγο σπόρο, μπορούμε να προσθέσουμε και λίγο νερό για να μην στεγνώσει το μείγμα). Κατά την ζύμωση δημιουργείται μια άσπρη ή πράσινη μούχλα( μύκητες) στην επιφάνεια του πολτού.

Photo Ντομάτα Κόκκινη μεγαλόκαρπη Λασιθίου

Αφού αφαιρέσουμε την μούχλα που βρίσκεται στην επιφάνεια, γεμίζουμε με νερό το ποτήρι και ξεπλένουμε σχολαστικά, μέχρι να μείνει καθαρός ο σπόρος. Μετά ρίχνουμε τον σπόρο σε μια σίτα και ξεπλένουμε ακόμα για λίγη ώρα κάτω από τρεχούμενο νερό. Στεγνώνουμε με πετσέτα, αφήνουμε τον σπόρο να στεγνώσει για 15-20 μέρες σε σκιά, και αποθηκεύουμε σε μέρος χωρίς υγρασία.

Ζύμωση: Η ζύμωση κατά την επεξεργασία του σπόρου της τομάτας και των πεπονιών, βοηθάει εκτός από το να χωρίσει ο σπόρος από το τη σάρκα και στο να εξολοθρευτούν κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα  παθογόνα του σπόρου.

Photo Κολοκύθα Καντόγλου

Αν θέλουμε να κρατήσουμε σπόρο από κολοκύθα και έχουμε βάλει 2 ποικιλίες στο χωράφι ή διαπιστώσουμε ότι έχει βάλει και ο γείτονας την δική του ποικιλία, θα πρέπει να κρατήσουμε κλειστό το θηλυκό άνθος και 2 -3 αρσενικά άνθη με λαστιχάκια ή με άλλο υλικό που θα βρούμε ώστε να μην  επιτρέπουμε στα έντομα να κάνουν την γονιμοποίηση και όταν δούμε έτοιμο το θηλυκό άνθος να ανοίξει , το ανοίγουμε προσεκτικά και αφού κόψουμε τα 2-3 αρσενικά άνθη, τα τρίβουμε μέσα στο θηλυκό. Το θηλυκό άνθος το ξανακλείνουμε προσεκτικά με το λαστιχάκι και σημειώνουμε την κολοκύθα με ένα κόκκινο κορδελάκι στο κοτσάνι. Έτσι επιτυγχάνουμε καθαρότητα στην ποικιλία.

Photo Κολοκύθα Καντόγλου – Θηλυκό άνθος

Την κολοκύθα την αφήνουμε να ωριμάσει καλά, και αφού την κόψουμε από το φυτό, την αφήνουμε να ωριμάσει ακόμα 1-2 μήνες. Μετά την κόβουμε στη μέση, βγάζουμε τους σπόρους, και τους ξεπλένουμε με πολύ νερό και σε σίτα μέχρι να μείνουν εντελώς καθαροί. Τους σπόρους τους βάζουμε σε σκιερό μέρος για 15-20 μέρες και τους ανακατεύουμε πού και πού. Οι σπόροι είναι έτοιμοι για φύλαξη όταν σπάνε αντί να λυγίζουν

Photo Κολοκύθα Καντόγλου σπόρος που αποξηραίνεται

Tip

Δεν χρησιμοποιούμε φυτοφάρμακα. Με αυτό τον τρόπο και επιλέγοντας τα πιο ανθεκτικά φυτά, σε βάθος χρόνου θα βγούμε κερδισμένοι καθώς διαιωνίζουμε τα χαρακτηριστικά αυτά και οι ποικιλίες μας γίνονται χρόνο με το χρόνο ανθεκτικότερες.

photo σπόροι απο μαύρο καλαμποκι, κολοκύθα, ξυλάγγουρο, σε κουτάκια προβλάστησης

Οι παρακάτω σημειώσεις είναι ένας οδηγός για την προβλάστηση των σπόρων μας με τα απλά μέσα του σπιτιού μας. Οι διαδικασίες που ακολουθούμε είναι πολύ απλές, αρκεί να ακολουθήσουμε κάποιες αρχές.

Για την προβλάστηση χρειαζόμαστε ένα βάζο με καπάκι ή πλαστικά κουτάκια μιας χρήσης που κλείνουν και που θα βρούμε σε καταστήματα με αναλώσιμα εστιατορίων. Αναζητούμε κουτάκια που είναι για σάλτσες και κλείνουν ερμητικά. Βάζουμε ένα βρεγμένο ( αλλά  στραγγισμένο) μπαμπακάκι για makeup στο κάτω μέρος. Βάζουμε τον σπόρο μέσα, και σημειώνουμε ημερομηνία και ποικιλία. Κάνουμε προβλάστηση σε κλειστά κουτάκια ιδίως αν έχουμε λίγο σπόρο, γιατί έτσι τον ελέγχουμε. Μεταφέρουμε σε καρτέλες μόνο τα σποράκια στα οποία βλέπουμε να φυτρώνει ριζάκι.

Αφού φυτέψουμε τα φυτρωμένα σποράκια στις καρτέλες και σημειώσουμε την ποικιλία με ξυλάκι παγωτού, αφήνουμε σκεπασμένη την καρτέλα με κάτι ( πχ  ένα νάιλον) για μερικές μέρες, μέχρι να φυτρώσουν και να φανούν τα φυλλαράκια. Προσοχή: Όταν είναι σκεπασμένες οι καρτέλες με νάιλον πρέπει να παραμένουν στην σκιά, γιατί αν αφήσουμε τις καρτέλες σκεπασμένες στον ήλιο θα κάψουμε τον σπόρο και δεν θα φυτρώσει τίποτα.

Μόλις φυτρώσουν, ξεσκεπάζουμε την καρτέλα και την βάζουμε στον ήλιο αν έχει ζεστάνει λίγο ο καιρός, διαφορετικά τα βάζουμε σε σπορείο μέσα στο σπίτι με έντονο φώς, προσέχοντας πάντα το χώμα να έχει υγρασία. Για σιγουριά και ευκολία, τους καλοκαιρινούς μήνες, βάζουμε την καρτέλα μέσα σε ένα μεγάλο ταψί και συμπληρώνουμε νερό στο ταψί όταν χρειάζεται.

Tips :

Σε μία καρτέλα δεν βάζουμε διάφορα είδη μαζί, γιατί πχ οι κολοκυθιές μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, και πνίγουν τα υπόλοιπα.

Για χώμα βάζω φυτόχωμα που να γράφει ότι είναι εμπλουτισμένο, όχι σκέτη τύρφη. (για να έχει κάποια θρεπτικά συστατικά)

Το σκέπασμα χρειάζεται μόνο για την προβλάστηση. Αν αφήσουμε σκεπασμένη την καρτέλα με το νάιλον αφού φυτρώσουν τα φυτά, το πιθανότερο είναι ότι θα σαπίσουν.

Τυχόν λάθη που θα κάνουμε θα μας διδάξουν πολλαπλάσια πράγματα

Photo Μελιτζάνα φλάσκα Νάξου στο καλοκαιρινό μποστάνι

Σημειώνουμε τις καλύτερες πρώιμες, τις καλύτερες από την μέση της παραγωγικής περιόδου και τις καλύτερες όψιμες με κόκκινα κορδελάκια. Τις αφήνουμε στο φυτό ένα μήνα ακόμα από την στιγμή που έχει πάρει το τελικό της σχήμα. Κατά κανόνα οι μελιτζάνες αλλάζουν χρώμα όταν είναι μεστωμένες. Κόβουμε τις μελιτζάνες από το φυτό και τις αφήνουμε ολόκληρες σε σκιερό μέρος, την μία δίπλα στην άλλη σε ένα ταψί. Μετά από ακόμα 1 μήνα ή και λιγότερο, οι μελιτζάνες έχουν ήδη υπερωριμάσει και είναι  ώρα να εξάγουμε τον σπόρο. Βάζουμε μια μελιτζάνα πάνω στο τραπέζι, και την πιέζουμε σαν να είναι ζύμη που την ζυμώνουμε. Έτσι, μαλακώνει και οι σπόροι μετά βγαίνουν εύκολα.

Κόβουμε το πάνω 1/3 της μελιτζάνας που δεν έχει σπόρους και κόβοντας κομμάτια την μελιτζάνα βγάζουμε τους σπόρους με ένα κουταλάκι και τους συγκεντρώνουμε σε ένα πιάτο. Μετά τους βάζουμε σε ένα ποτήρι και τους ξεπλένουμε κάμποσες φορές, αφήνοντας να φύγουν και τυχόν μικροί ή κακοί σπόροι που επιπλέουν. Στεγνώνουμε τους σπόρους όσο μπορούμε σε μια πετσέτα και μετά τους αφήνουμε να στεγνώσουν στην σκιά. Ανακατεύουμε συχνά τις πρώτες 2 μέρες μέχρι να στεγνώσουν καλά. Αφήνουμε άλλες 10-20 μέρες ώστε να ξεραθούν και τους φυλάμε σε χώρο χωρίς καθόλου υγρασία.

Photo Μελιτζάνα Σαντορίνης, έτοιμη για να εξάγουμε σπόρο

Πιπεριές, μελιτζάνες και τομάτες επειδή είναι πολυετή φυτά, αν μπορώ κρατάω σπόρο και από τις μεταγενέστερες χρονιές, επιλέγοντας με αυτόν τον τρόπο τα γονίδια της μακροζωίας και της αντοχής στο χειμώνα.

Αφού έχουμε εξάγει σωστά τον σπόρο, τον αφήνουμε να στεγνώσει, τις θερμές (και χωρίς υγρασία) μέρες, πάντα σε σκιά. Αν αποξηραίνουμε τον σπόρο έξω από το σπίτι το καλοκαίρι, βάζουμε τα σπορικά μέσα στο σπίτι την νύχτα για να αποφύγουμε την υγρασία του ξημερώματος.

Photo Μελιτζάνα “μπουκαλάτη” Σερρών, έτοιμη για να εξάγουμε σπόρο

Ποτέ δεν καλλιεργούμε 2 διαφορετικές ποικιλίες του ίδιου είδους στο ίδιο χωράφι (πχ. δύο ποικιλίες μελιτζάνας δίπλα δίπλα με μια ποικιλία από την οποία θέλουμε να πάρουμε σπόρο). Πρόκειται για μία κακή γεωργική πρακτική. Σωστό είναι να απομονώνουμε τα είδη, εκτός και αν γνωρίζουμε τεχνικές για να απομονώσουμε την ποικιλία με άλλες μεθόδους.

Photo Πιπεριά μακρυά Σητείας

Για σπόρο, μαζεύουμε τις κόκκινες πολύ ώριμες πιπεριές. Δεν τις αφήνουμε όμως να μαλακώσουν, ούτε να ξεραθούν, γιατί πολλές φορές ο σπόρος χαλάει ή μουχλιάζει. Δεν τις αφήνουμε στον ήλιο αλλά αποφεύγουμε και το ψυγείο. Κόβουμε τα καπάκια από τις πιπεριές, σαν να θέλουμε να κάνουμε γεμιστά. Ο περισσότερος σπόρος είναι συγκεντρωμένος στο πάνω μέρος, και τον βγάζουμε εύκολα είτε με το χέρι  είτε τον βγάζουμε προσεκτικά με ένα μαχαίρι. Ο σπόρος είναι κατά κανόνα άσπρος. Τον αφήνουμε σε σκιερό μέρος για 10 – 15 μέρες, και μετά τον αποθηκεύουμε σε μέρος χωρίς υγρασία. – τις κομμένες πιπεριές τις βάζουμε στο ψυγείο για να καταναλωθούν τις επόμενες μέρες.

Photo  Πιπεριά Εχίνου Ροδόπης

Ποτέ δεν καλλιεργούμε 2 διαφορετικές ποικιλίες του ίδιου είδους στο ίδιο χωράφι (πχ. δύο ποικιλίες πιπεριάς ή ένα υβρίδιο πιπεριάς δίπλα δίπλα με μια ποικιλία από την οποία θέλουμε να πάρουμε σπόρο). Πρόκειται για μία κακή γεωργική πρακτική. Σωστό είναι να απομονώνουμε τα είδη, εκτός και αν γνωρίζουμε τεχνικές για να απομονώσουμε την ποικιλία με άλλες μεθόδους.

Πιπεριές, μελιτζάνες και τομάτες επειδή είναι πολυετή φυτά, αν μπορώ κρατάω σπόρο και από τις μεταγενέστερες χρονιές, επιλέγοντας με αυτόν τον τρόπο τα γονίδια της μακροζωίας και της αντοχής στο χειμώνα.